Voor 11 euro naar de psycholoog of toch niet? En alweer: wat met de Klinisch Seksuoloog, Psychotherapeut en Coaches?
In diverse media verscheen de afgelopen maand berichtgeving over de sessies bij de psycholoog vanaf september: aan €11 op gesprek en voor iedereen. Op zich fijn nieuws dat de psychologische zorg meer aandacht krijgt en de overheid werkt richting uitbreiding van de betaalbare psychologische zorg. Jammer genoeg wisten heel veel psychologen zelf niet van deze nieuwe ‘conventie’, staat de regeling nog lang niet op punt en zijn er momenteel nog zeer veel vraagtekens te plaatsen. Er zijn terechte bezorgdheden bij deze conventie en zeker ook naar de foutieve berichtgeving toe.
Hieronder enkele artikels die de eerdere berichtgeving nuanceren:
Sonja Delbeecke van Konnektit schreef de nuances neer in dit interessant artikel.
Stef Joos (van UPPsy-BUPsy) en andere bezorgde collega’s schreven alle standpunten en bezorgdheden ten aanzien van de terugbetalingsregeling (zoals deze er nu ligt) neer.
Ik deel hun standpunten. Daarnaast, opnieuw, blijft mijn bezorgdheid ook: het niet erkennen van Klinisch Seksuologen en het gevoel voortdurend uit de boot te vallen; als Klinisch Seksuoloog, maar ook nog steeds als Psychotherapeut zo blijkt wederom. Dit terwijl ik, zoals zovele collega’s, mijn passie heb gelegd in mijn studies en nog steeds vanuit deze passie bijleer en evolueer.
De focus ligt alweer op Klinisch Psychologen (en eigenlijk ook op de Klinisch Orthopedagogen, maar ook die worden zelden vernoemd in de media).
Neen, ik weiger nog een studie te gaan doen tot Klinisch Psycholoog of Klinisch Orthopedagoog om in het plaatje te passen. Maar ook ik wens graag mijn cliënten goede en betaalbare zorg te kunnen bieden. Ook ik ben bezorgd om: beroepsgeheim, oneerlijke/onterechte financiële verschillen, versnippering van zorg, vrije keuze / autonomie(verlies), medicalisering, privatisering, beeldvorming, idee van geldgewin (€45 naar €75?!), idee van vast opgelegde aantal sessies om ‘oplossingen’ of ‘veerkracht’ te bereiken, psychologische zorgen gebruiken als politieke troef, …
Ik ben vooral ook bezorgd in wat mensen hiervan denken en hoe verwarrend dit alles moet zijn; hoe geloofwaardig is dit nog?